ارزیابی روش های رهاسازی کنه شکارگر Phytoseiulus persimilis A. H درکنترل کنه تارتن دو لکه ای توت فرنگی گلخانه ای

عنوان دوره: اولین کنگره بین المللی حشره شناسی ایران

بکارگیری کنه کش ها در مبارزه با کنه تارتن دو لکه ای(Tetranychus urticae) توت فرنگی گلخانه ای، ضمن ایجاد باقی مانده سم و بروز مقاومت در جمعیت کنه های تارتن، موجب افزایش هزینه های تولید توت فرنگی نیز می شود. در این بررسی از کنه شکارگر Phytoseiulus persimilisدر چهار روش رها سازی علیه کنه تارتن و روی رقم گاویتا توت فرنگی گلخانه ای استفاده شد. از نسبت های یک کنه شکارگر به 5 و 10 کنه تارتن،‌ و رهاسازی تعداد 5 و 30 کنه شکارگر به ترتیب روی هر بوته و در سطح متر مربع بوته های توت فرنگی در شهرک گلخانه ای هشتگرد استفاده گردید. زمان رهاسازی کنه شکارگر با مشاهده میانگین کمتر از 5 کنه تارتن در سطح زیرین برگ توت فرنگی صورت گرفت. عملکرد شکارگر با نمونه برداری تصادفی تعداد 100 برگ از هر تیمار و در فواصل 7 روز انجام و به مدت چهار هفته امکان بررسی یافت. نتایج نسبت رهاسازی یک کنه شکارگر به 5 کنه طعمه بعد از یک ماه نشان داد جمعیت کنه تارتن از میانگین 2/3 کنه به میانگین 1/17 کنه در سطح برگ افزایش یافت و فقط 4 درصد نمونه برگ ها حاوی کنه شکارگر بودند. نتایج رهاسازی 30 کنه شکارگر در هر مترمربع کشت توت فرنگی با میانگین 6/5 کنه تارتن در سطح زیرین برگ توت فرنگی نشان داد بعد از یک ماه فقط توانست کمی از افزایش بیشتر (6/9) جمعیت جلوگیری کند ولی کنترل لازم را ایجاد نکرد. وجود تراکم پرزهای زیاد در سطح زیرین رقم گاویتا مانع از دستیابی کنه طعمه در تمامی روش های رها سازی کنه شکارگر ملاحظه شد. همزمانی خسارت تریپس(Thrips tabaci) روی گل های توت فرنگی و استفاده از سموم پر خطر از علل بازدارنده در تاثیر بیولوژیک این کنه شکارگر نیز بود.

کنه شکارگر؛ کنه تارتن؛ کنترل بیولوژیک؛ روش رها سازی؛ توت فرنگی