باقیمانده و روند تخریب ایمیداکلوپرید با به کارگیری دو فرمولاسیون نانو در مقایسه با فرمولاسیون تجاری برای گیاه لوبیا (Phaseolus vulgaris L) در شرایط مزرعه

عنوان دوره: اولین کنگره بین المللی حشره شناسی ایران

نرگس معماری زاده؛ محمد قدمیاری؛ خلیل طالبی؛ محسن عادلی

در این پژوهش، به منظور بررسی تأثیر غلظت و نوع فرمولاسیون در روند کاهشی میزان باقیمانده ی ایمیداکلوپرید در شرایط مزرعه، نمونه برداری های چهارده روزه ی پس از تیمار گیاه لوبیا با غلظت های توصیه شده (5/0 در هزار) و دو برابر غلظت توصیه شده (1 در هزار) از فرمولاسیون های تجاری (SC %35) و دو فرمولاسیون نانوی ابداعی ایمیداکلوپرید (Nano-IMI و Nano-IMI/TiO2) با بکارگیری کوپلیمر خطی-دندریتیک زیست تخریب پذیر انجام شد. در ادامه، برازش مقادیر باقیمانده ایمیداکلوپرید در تیمارهای مختلف، با دو مدل سینتیکی درجه اول ساده (SFOK) و دو نمایی درجه اول (FODED) صورت گرفت. برای استخراح آفت کش ایمیداکلوپرید از برگ های گیاه لوبیا از روش کچرز استفاده شد. برای اندازه گیری کمی و کیفی ایمیداکلوپرید از دستگاه کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا (HPLC) دارای آشکارگر UV استفاده شد. بررسی میزان باقیمانده ایمیداکلوپرید در تیمارهای مختلف نشان داد که به دلیل کم بودن خاصیت سیستمیک ایمیداکلوپرید، روند رو به کاستی آفت کش، در روزهای نخست بعد از پاشش و خارج از بافت گیاه، تحت تأثیر عوامل محیطی (نور خورشید، حرارت، جریان باد و عواملی از این دست) قرار می گیرد و به همین دلیل بخش اعظم آن در همان ابتدا تجزیه می شود. در نهایت بررسی شاخص های زمانی برای مدل های برازش داده شده نشان داد که نیمه عمر (DT50) و زمان پیش از برداشت (PHI) و مدت زمان لازم برای رسیدن به حد عدم تشخیص، در مورد فرمولاسیون های نانو، به خصوص Nano-IMI بسیار کم تر از فرمولاسیون تجاری است به طوری که حتی مصرف دو برابر غلظت توصیه شده ی فرمولاسیون های نانو برای گیاهان سبزی و جالیز را نیز قابل توصیه می کند.

باقیمانده ایمیداکلوپرید؛ نانوفرمولاسیون؛ مدل سینتیکی درجه اول ساده؛ مدل سینتیکی دو نمایی درجه اول؛ زمان پیش از برداشت و روش کچرز